ΨΕΜΑ

Έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Αυτοί με έκαναν έτσι. Ένας πρός έναν, περνώντας από τη ζωή μου και φεύγοντας χωρίς δεύτερη σκέψη, τοποθέτησαν προσεκτικά προσεκτικά το λιθαράκι τους και σιγά σιγά χτίστηκε αυτό που υπάρχει τώρα γύρω μου.

Ανασφάλεια, αμφιβολία, αβεβαιότητα.

Δε μπορώ να πιστέψω σε τίποτα πια. Τα όνειρά μου σκοτώθηκαν βίαια, καθώς πετούσαν σε χαοτικές πανδαισίες χρωμάτων στους ουρανούς. Δεν έχω όνειρα, δεν έχω ελπίδες, δεν έχω επιθυμίες, δεν έχω κρυφές σκέψεις, δεν έχω τίποτα. Μόνο ανασφάλεια, αμφιβολία και αβεβαιότητα.

Γιατί μου το έκαναν αυτό; Τί έκανα και χρωστάω πια τόσο πολύ και όλο αυτό το πληρώνω με πόνο; Με μιζέρια; Με σκέψεις που καθημερινά με καταθλίβουν και με κάνουν να νιώθω ότι είμαι έξω από τα νερά μου; Με σκέψεις που με μανία με ωθούν συνέχεια στο να ψάχνω τον εαυτό μου; Με σκέψεις που με αναγκάζουν να χάνω συνέχεια τον εαυτό μου;

Πώς να πιστέψω έναν άνθρωπο όταν όλοι όσοι γνώρισα κουβαλούσαν μέσα τους το ψέμα; Το ψέμα που πληγώνει, το ψέμα που σκοτώνει, το ψέμα που αργά και βασανιστικά τρώει το μεδούλι από το μυαλό μου. Πως να εμπιστευτώ, πώς να συνεννοήθώ, πώς να επικοινωνήσω;

Παίρνω όλα τα ψέματά τους και τα βάζω κουρτίνα γύρω από την ψυχή μου. Ένα επίπονο πέπλο που καλύπτει τις πληγές μου. Κανείς δε θέλω να δεί. Κανείς δε θέλω να μάθει. Έτσι με κατάντησαν. Με μισή καρδιά να περιπλανιέμαι σε κόσμους ασημαντότητας, κόσμους υποθέσεων και πιθανών σεναρίων, κόσμους που κατοικούν μόνο σε ύπουλα μυαλά. Κόσμους εύθραυστους, κόσμους που ενέχουν ακατανίκητο ψέμα, ακατανίκητη υποκρισία και καλοκατασκευασμένα θέατρα, σκηνές με σανίδια που οι ακίδες τους μου τρυπάνε την ψυχή.

Κάθε μέρα της ζωής μου, σκέφτομαι τα ψέματα των ανθρώπων. Προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους μπήκαν σε τόσο άσχημες διαδικασίες, προσπαθώ να κατανοήσω σε βάθος τα αίτια που τους οδήγησαν στο να κάνουν τόσο βάναυσες και στυγερές πράξεις. Μα χάνομαι μέσα σε παραλογισμούς και αμέτρητα κομμάτια παζλ που αδυνατώ να ενώσω. Τί διάολο τους ώθησε στο να μου κρύψουν πράγματα; Τί τους έκανε να θέλουν να μου ρίξουν στάχτη στα μάτια; Τί συνέβη και ξαφνικά όλοι αποφάσισαν να λένε ψέματα για πράγματα πολύ σημαντικά που αφορούν και εμένα;

Ο φόβος; Η ανασφάλεια; Η βλακεία; Η ανευθυνότητα; Ή μήπως η επιπολαιότητα και η αλαζονεία τους;

Δεν καταλαβαίνω. Ο πιο σύντομος δρόμος είναι η αλήθεια, κι όμως, εμένα με στέλνουν από κρυφά και δύσβατα μονοπάτια, που μέσα τους ενέχουν αμέτρητες παγίδες.