Ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων!
Ξανακοιτούσα τούτη τη φράση και αναρωτιόμουν πόσο αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Πόσο ελεύθερα δηλαδή μπορεί κάποιος να εκφράσει τα διάφορα συναισθήματά του και πόσο είμαστε στ' αλήθεια έτοιμοι εμείς οι υπόλοιποι, όχι μονάχα να τα ακούσουμε, αλλά κυρίως να τα αντέξουμε.
Εδώ βέβαια, η φράση αφορά τα όποια και όσα θελήσει κανείς να μοιραστεί, δίχως να αφορούν κάποιον από τους αναγνώστες οπωσδήποτε, δίχως να θίγεται κανείς, δίχως να γράφονται πράγματα που πληγώνουν. Εδώ, η ελεύθερη έκφραση, βρίσκει εφαρμογή μέσα από καλή διάθεση ή έστω και μέσα από μια γλυκειά αμφιθυμία σε κάποιες περιπτώσεις.
Δηλαδή μπορεί ένας από εμας να νοιώθει λίγο βαριά ή νοσταλγικά ή παραπονεμένα ή έστω προβληματισμένος πάνω σε κάτι, αλλά έχει την καλή διάθεση να κοινωνήσει αυτή του την κατάσταση με τους υπόλοιπους.
Πόσο ελεύθερα το κάνει όμως;
Ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι χαρούμενο, αισιόδοξο, το γεγονός οτι έχει αρθεί για πολλούς η ανωνυμία, τους επιρεάζει καθόλου;
Δεν συζητάμε για το αν έχουν τη δυνατότητα να γράψουν ΚΑΙ ανώνυμα. Συζητάμε για το αν νοιώθουν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ να εκφραστούν παντελώς.
Από την άλλη, πόσο αναγνωρίζουμε σε κάποιον τη δυνατότητα να μας εκφράσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του; Τη γνώμη του, ναι. Σε όλες τις συζητήσεις.
Όμως το συναίσθημα μπορούμε να το ερμηνεύσουμε σωστά και να χειριστούμε τον ψυχισμό του γράφοντος σε μια δεδομένη στιγμή;
Μπορούμε να ανταποκριθούμε άμεσα;
Να διαβλέψουμε μια πιθανή ανάγκη για "ακούμπισμα", για κατάθεση;
Αναρωτήθηκα ακόμα, τί νόημα έχει το να πει, να διατυπώσει κάποιος ορισμένα συναισθήματά του, αν δεν αισθάνεται την ανάγκη μια ταυτόχρονης ανταπόκρισης. Ενός επιτόπου σχολιασμού.
Όχι για την κριτική αλλά για το μοίρασμα.
Όχι για να γίνει κουβέντα αλλά για να στηθεί γέφυρα.
Κι ακόμα, αναρωτήθηκα πόσο με τον τρόπο μας, τον κάνουμε να μας εμπιστευτεί ή να αποτραβηχτεί στο μέλλον από μια επόμενη προσπάθεια παρόμοιας εξωτερίκευσης.
Τελικά, πόσο απέχει η θεωρία μας περί ειλικρίνειας και αμεσότητας, από την ικανότητά μας να χειριστούμε το συναίσθημα του άλλου. Κι επίσης, αν και όταν γινόμαστε αποδέκτες κάποιων εκμυστηρεύσεων, είναι σίγουρο οτι δεν έχουμε κάνει ποτέ τον άλλον να αισθανθεί άβολα, εκ των υστέρων;
__________________
Ξανακοιτούσα τούτη τη φράση και αναρωτιόμουν πόσο αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Πόσο ελεύθερα δηλαδή μπορεί κάποιος να εκφράσει τα διάφορα συναισθήματά του και πόσο είμαστε στ' αλήθεια έτοιμοι εμείς οι υπόλοιποι, όχι μονάχα να τα ακούσουμε, αλλά κυρίως να τα αντέξουμε.
Εδώ βέβαια, η φράση αφορά τα όποια και όσα θελήσει κανείς να μοιραστεί, δίχως να αφορούν κάποιον από τους αναγνώστες οπωσδήποτε, δίχως να θίγεται κανείς, δίχως να γράφονται πράγματα που πληγώνουν. Εδώ, η ελεύθερη έκφραση, βρίσκει εφαρμογή μέσα από καλή διάθεση ή έστω και μέσα από μια γλυκειά αμφιθυμία σε κάποιες περιπτώσεις.
Δηλαδή μπορεί ένας από εμας να νοιώθει λίγο βαριά ή νοσταλγικά ή παραπονεμένα ή έστω προβληματισμένος πάνω σε κάτι, αλλά έχει την καλή διάθεση να κοινωνήσει αυτή του την κατάσταση με τους υπόλοιπους.
Πόσο ελεύθερα το κάνει όμως;
Ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι χαρούμενο, αισιόδοξο, το γεγονός οτι έχει αρθεί για πολλούς η ανωνυμία, τους επιρεάζει καθόλου;
Δεν συζητάμε για το αν έχουν τη δυνατότητα να γράψουν ΚΑΙ ανώνυμα. Συζητάμε για το αν νοιώθουν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ να εκφραστούν παντελώς.
Από την άλλη, πόσο αναγνωρίζουμε σε κάποιον τη δυνατότητα να μας εκφράσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του; Τη γνώμη του, ναι. Σε όλες τις συζητήσεις.
Όμως το συναίσθημα μπορούμε να το ερμηνεύσουμε σωστά και να χειριστούμε τον ψυχισμό του γράφοντος σε μια δεδομένη στιγμή;
Μπορούμε να ανταποκριθούμε άμεσα;
Να διαβλέψουμε μια πιθανή ανάγκη για "ακούμπισμα", για κατάθεση;
Αναρωτήθηκα ακόμα, τί νόημα έχει το να πει, να διατυπώσει κάποιος ορισμένα συναισθήματά του, αν δεν αισθάνεται την ανάγκη μια ταυτόχρονης ανταπόκρισης. Ενός επιτόπου σχολιασμού.
Όχι για την κριτική αλλά για το μοίρασμα.
Όχι για να γίνει κουβέντα αλλά για να στηθεί γέφυρα.
Κι ακόμα, αναρωτήθηκα πόσο με τον τρόπο μας, τον κάνουμε να μας εμπιστευτεί ή να αποτραβηχτεί στο μέλλον από μια επόμενη προσπάθεια παρόμοιας εξωτερίκευσης.
Τελικά, πόσο απέχει η θεωρία μας περί ειλικρίνειας και αμεσότητας, από την ικανότητά μας να χειριστούμε το συναίσθημα του άλλου. Κι επίσης, αν και όταν γινόμαστε αποδέκτες κάποιων εκμυστηρεύσεων, είναι σίγουρο οτι δεν έχουμε κάνει ποτέ τον άλλον να αισθανθεί άβολα, εκ των υστέρων;
Mία άποψη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα γράφεις για την δυνατότητα και την ικανοποίηση της έκφρασης...και ένας απο τους λόγους που το κάνεις δεν είναι η ανταπόκριση κάποιου πάνω σε αυτά αλλά επειδή έχεις μπουκώσει μέσα σου...
Το προσωπικό ημερολόγιο που "κρατάει" κάποιος για παράδειγμα,
δεν το διαβάζει κανείς παρ'ολα αυτα όμως το ενημερώνει τακτικά και για πολλά χρόνια.
Όπως νιώθει κανείς...και για τι νιώθει να γράψει.
Yπαρχει ενα πολυ ωραιο τραγουδι του σαββοπουλου που αρχιζει ετσι" Τα ονειρα σου μην τα λες" Αν αυτο σου λεει κατι, μπορεις να το ακολουθησεις, αν οχι παιρνεις το ρισκο και εκτιθεσαι. Εγω παντως ειμαι οπαδος αυτης της ρησης. Την καλησπερα μου Φωτεινη
ΑπάντησηΔιαγραφήEINAI ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ ΓΕΦΥΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΜΗΣΤΗΡΕΥΤΕΙΣ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΑΝ Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ.ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΛΟΙΠΟΝ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφή