« Σ'εσένα μιλάω! Ξέρεις εσύ. Μπές μέσα, τώρα... Πώς αλλάξαμε έτσι;! »

Μα δεν μου ειπες ότι θα είμαστε μαζι για πάντα;

- Έτσι σου είπα, αλλά τα πράγματα αλλάζουν, βαρέθηκα, δεν νομίζω ότι ταιριάζουμε πια
- Και το "για πάντα" πού πήγε;
- Χάθηκε, μαζί με τη σχέση μας

Μα είναι δυνατόν να χαθεί το "για πάντα"; Ή είναι αιώνιο, ή δεν υπήρξε ποτέ. Να υπάρξει, πάντως, και να χαθεί είναι αδύνατο.

Τί περιμένουμε από ένα "για πάντα";

- να είναι συνέχεια εκεί, όσα προβλήματα, αδιέξοδα, ανηφόρες, αγωνίες, ξενύχτια, άγνωστα κι αν συναντήσουμε
- να ιδρώνει καθημερινά για εμάς
- να μας βοηθά να μεγαλώσουμε, να ωριμάσουμε, να βελτιωθούμε, να αναπτυχθούμε μαζί του
- να μας αγαπά χωρίς λόγο, χωρίς ανταπόδωση
- να μην μετράει τί πήρε, αλλά τί έδωσε
- να μην φεύγει, ό,τι κι αν συμβεί
- να μην εκδικείται, κακιώνει, κατακρίνει, συγκρίνει, θυμώνει, έστω κι αν είχε δίκιο
- να θυμάται πότε ξεκίνησε, γιατί ξεκίνησε αλλά και να ξέρει ότι δεν θα τελειώσει ποτέ

ΤΟΤΕ είναι "για πάντα". Αλλοιώς είναι "για τώρα", "για όσο περνάμε καλά", "για την πάρτη μου", "γιατί έτσι γουστάρω", "για να παίρνω".

Το "για πάντα" ΔΕΝ υπάρχει στη Φύση. Σκεφτείτε: αν ξέραμε ότι κάτι κρατάει για πάντα, θα έπρεπε να μπορούσαμε να ζήσουμε για άπειρα χρόνια ώστε, πράγματι, να εξακριβώσουμε ότι αυτό δεν τελείωσε ποτέ. Αυτό είναι αδύνατον.

Και όμως, για κάποιον παράξενο λόγο, αισθανόμαστε τόσο εξοικειωμένοι με το "για πάντα" που, ενώ το κακοποιούμε βάναυσα μερικές φορές, στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Είναι κατασκευαστικό χαρακτηριστικό μας....
είναι ανάγκη...

I close my eyes
Only for a moment and the moment's gone
All my dreams
Flash before my eyes of curiosity

Dust in the wind
All they are is dust in the wind.