ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Φίλες μου αναγνώστριες και φίλοι μου αναγνώστες...

Άλλο ένα καλοκαίρι, όπως και κάθε χρόνο, δείχνει να κατεβάζει σιγά σιγά τα στόρια του. Αν και ήδη ζούμε στην καρδιά του Φθινοπώρου, σ' εμένα και στην οικογένειά μου -λόγω της φύσης της δουλειάς μας- κάθε Καλοκαίρι αργεί να παραδώσει τα κλειδιά του στο Φθινόπωρο. Ο τουρισμός στην Κάρπαθο, όπως και σε όλα τα νησιά της Πατρίδας μας, κρατάει πάντοτε μέχρι και τις πρώτες ημέρες του Οκτώβρη, οπότε όπως καταλαβαίνετε για εμένα το καλοκαίρι κρατάει σχεδόν 6 μήνες...

...Φέτος μελετούσαμε οικογενειακώς να κλείσουμε λιγάκι νωρίτερα την Ταβέρνα μας. Ο Πρωθυπουργός μας όμως αποφάσισε αλλιώς... πρόωρες εκλογές και ραντεβού στην κάλπη. Και έτσι όλοι οι Καρπαθιώτες που ζουν εκτός, θα ξαναεπισκεφτούν το νησί τους και νησί μας, λόγω των Εθνικών Εκλογών την Κυριακή 4ης Οκτωβρίου. Αναμένεται λοιπόν ένα μικρό τσουνάμι το Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο και αν τελικά κανένα κόμμα δεν βγάλει αυτοδυναμία, τότε θα μπούμε σε δεύτερο γύρο εκλογών και άρα ένα δεύτερο συνεχόμενο μικρό τσουνάμι θα μας παρατείνει μάλλον το καλοκαιράκι μας... ρυτίδες έβγαλε αυτό το καλοκαίρι :) Επομένως, όπως μας ήρθε η οικογενειακή ιδέα του πρόωρου κλεισίματος, έτσι μας έφυγε κιόλας... Επειδή όμως το καλοκαίρι για εμένα φτάνει στο τέλος του -εκλογές ξεεκλογές και παραεκλογές- θα σας μεταφέρω κάποιες εικόνες εντός, εκτός και επί τα αυτά του χώρου που δούλευα και δουλεύω και του πέριξ περιβάλλοντος που αγκαλιάζει την οικογενειακή Ταβέρνα μας ο "ΝΙΚΟΣ"... στο Φοινίκι Καρπάθου!!!
Να 'μαστε λοιπόν. ΨΑΡΟΤΑΒΕΡΝΑ "Ο ΝΙΚΟΣ". Ζαλίζομαι και μόνο που βλέπω αυτήν την εικόνα. Η Ταβέρνα μας τίγκα (όχι "και πουτίγκα"... πουτίγκες νοστιμότατες θα βρείτε στα ζαχαροπλαστεία στα Πηγάδια Καρπάθου...). Ξέρετε τι τρέξιμο, τι πρεσάρισμα και τι άγχος είναι, όταν μια ταβέρνα γεμίσει και μάλιστα απότομα; Και να ξέρεις οτι έρχεται πούλμαν από την προηγούμενη ημέρα έχει καλώς, διότι προετοιμάζεσαι. Όταν όμως ο Θεούλης τους πεινάσει απότομα όλους μαζί και τα γουργουριτά των στομαχιών τους σου θυμίζουν ροκ συναυλία ... τότε τρέχουμε κι εμείς οικογενειακώς και πανικόβλητοι. Ξέρετε πόσο κουραστικό είναι να τους ετοιμάσεις όλους τους αξιότιμους πελάτες; Ξέρετε πόσος κόπος χρειάζεται (και χαλάλι τους) για να τους βλέπετε όλους εκεί καθισμένους και χαρούμενους να τρώνε, να πίνουν και να γλεντούν;
Βεβαίως, παρά την κούρασή μας όταν τους βλέπουμε και είναι ευχαριστημένοι και χαρούμενοι, χαιρόμαστε κι εμείς το ίδιο πολύ. Πολλοί απο τους τουρίστες πελάτες μας, μας επισκέπτονται και μας ξαναεπισκέπτονται κάθε καλοκαίρι ερχόμενοι στο νησί μας κι αυτό μας δίνει μεγάλη χαρά. Ειλικρινά χαιρόμαστε όταν τους βλέπουμε κάθε χρόνο υγιείς και πάνω απ' όλα καλά. Κι αυτοί χαίροντε όταν μας ανταμώνουν ξανά. Με τους περισσότερους πελάτες μας υπάρχει ένα πολύ όμορφο δέσιμο, πράγμα που μας κάνει και δουλεύουμε με περισσότερη διάθεση και δύναμη... και να σας πω και κάτι; Αυτό είναι που μας δίνει δύναμη και μας κρατάει σε αυτήν την δουλειά χρόνια τώρα. Η ικανοποίηση των πελατών, σου αφαιρεί την κούραση επιτόπου.
Φυσικά μέσα σε όλη την αναμπουμπούλα δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι απρόσμενοι αλλά συνηθισμένοι τριχωτοί πελάτες (οι γάτες) που με όλο τους το θεατρικό νάζι κάθοντε "δήθεν" φρόνιμες και λυπημένες, προσπαθώντας και καρφώνοντας τους πελάτες, να αποσπάσουν ένα φιλετάκι απο το φρέσκο μα ολόφρεσκο ψάρι τους. Αυτή την ευγενική στάση όμως την εκδηλώνουν στους καινούργιους πελάτες, πελάτες δηλαδή που δεν γνωρίζουν, διότι εάν ο πελάτης έχει την ατυχία και τους είναι γνώριμος, τότε δεν διστάζουν χωρίς δεύτερη κουβέντα να πάρουν τον παράνομο νόμο στα χέρια τους να σκαρφαλώσουν στο τραπέζι και να μοιραστούν με το έτσι θέλω, με το έτσι γουστάρω, το γεύμα των "με το ζόρι" φίλων τους. Ευτυχώς που οι ξένοι αγαπούν τα ζώα (δεν είναι σαν τους περισσότερους Έλληνες) και έτσι δεν μας παρεξηγούν, αντιθέτως το διασκεδάζουν ταίζοντάς τα.
Μέχρι στιγμής όμως είδατε την μια πλευρά της δουλειάς. Για να περνούν όσο το δυνατόν καλύτερα οι πελάτες και για να μένουν ευχαριστημένοι, πολύ σημαντικό είναι ο λόγος για τον οποίο μας επισκέφτηκαν. Το φαγητό. Ελάτε μαζί μου στην κουζίνα να δείτε τις "Μπουμπουλίνες" του μαγαζιού. Αυτές οι δυο κυρίες που βλέπετε είναι οι αφανείς ηρωίδες που απ' την ώρα που θα ανοίξουμε μέχρι την ώρα που θα κλείσουμε, δεν το κουνάνε από εκεί μέσα. Η κυρία αριστερά στην εικόνα είναι η μαμά μου η Ειρήνη και η κυρία δεξιά είναι η κυρία Ζαμπία. Φροντίζουν για τα πάντα. Φροντίζουν καταρχήν για την καθαριότητα της κουζίνας. Φροντίζουν να μην λείψει τίποτα στην κουζίνα. Φροντίζουν τα πάντα να είναι φρέσκα. Καθαρίζουν τα φρέσκα και σπαρταριστά ψάρια που φροντίζουν να ψαρέψουν οι δυο Καπετάνιοι της οικογένειας με το καίκι .Φροντίζουν για τις απολαυστικές γεύσεις της Ταβέρνας μας που θα φτάσουν στο τραπέζι των πελατών μας... Ε! στο ενδιάμεσο θα φροντίσουν να προλάβω να φάω κι εγώ :) αλλά και η υπόλοιπη οικογένεια. Για ένα πράγμα να είμαι σίγουρη… όσο θα υπάρχουν παραδοσιακές νοικοκυρές όπως η Ειρήνη και η Ζαμπία στον τόπο μας, οι απολαυστικές και μοναδικές στον κόσμο Ελληνικές-Μεσογειακές γεύσεις δεν πρόκειται να χαθούν ποτέ. Μ’ αρέσουν οι παραδοσιακοί άνθρωποι, διότι αυτοί κρατούν τα ήθη και έθιμα της Πατρίδας μας ζωντανά.
Και η μέρα προχωράει… και ο κόσμος στα νερά της Καρπάθου κολυμπάει… και ύστερα αρχίζει και πεινάει… και τα ψάρια στην σχάρα τα πετάει…Κι έτσι όπως καταλαβαίνετε, τα φρέσκα ψάρια στην εικόνα, μόνο για ηλιοθεραπεία που δεν απλώθηκαν εκεί που τα βλέπετε και σίγουρα όχι με την θέλησή τους. Εγώ δεν το έκανα πάντως. Σας ορκίζομαι γι’ αυτό. Οι «Μπουμπουλίνες» το έκαναν :) Εγώ πήγα απλά και όμορφα, την παραγγελία μέσα στην κουζίνα, όπως άλλωστε όφειλα να κάνω. Φορτώστε λοιπόν την σχάρα, διότι ο κόσμος μαζεύεται και παραγγέλνει κάτω από την ηχορύπανση της «ροκ συναυλίας» των στομαχιών τους και αν δεν φάει και δεν πιει σύντομα, με βλέπω κι εμένα ξάπλα και αγκαλίτσα με τα υπόλοιπα ψάρια και σίγουρα όχι με την θέλησή μου.
Ελάτε τώρα να γνωρίσετε τον γιό μου τον Ηλία. Όσο και να σας φαίνεται παράξενο αυτό το παιδί (10 ετών), φέτος δεν ξεκουράστηκε καθόλου το καλοκαίρι όπως έκαναν τα άλλα παιδάκια της ηλικίας του στο νησί. Ο Ηλίας μου δούλεψε μαζί μας στην Ταβέρνα και μάλιστα πολύ σκληρά. Πραγματικά τον είχαμε ανάγκη. Εάν δεν είχαμε και τον Ηλία, πολλά πράγματα δεν θα καταφέρναμε να βγάλουμε εις πέρας αυτό το καλοκαίρι. Καταρχήν ο γιος μου ήταν ο πρώτος απ’ το προσωπικό του μαγαζιού που ερχόταν σε επαφή με τους πελάτες, διότι η κυρίως δουλειά του ήταν να τους καλωσορίζει στο νησί μας και στο μαγαζί μας με το γλυκό του χαμόγελο, να στρώνει το καθαρό τραπεζομάντιλο στο τραπέζι τους και να τους δίνει το ΜΕΝU της Ταβέρνας μας. Τον ευχαριστώ πολύ τον Ηλία μου, διότι παρόλο που έβλεπε να παίζουν τα υπόλοιπα παιδιά –οι φίλοι του- στις γύρω γειτονιές, αυτός κατάφερε να μην ζηλέψει, αλλά να κάτσει -έχοντας υπερβολική για την ηλικία του κατανόηση- όλους αυτούς τους μήνες από το πρωί μέχρι το βράδυ στο μαγαζί και να βοηθήσει την οικογένειά του. Οφείλω πολλά σ’ αυτό το παιδί. Ηλία μου σ’ αγαπάω. Όλη η οικογένεια του οφείλουμε πολλά ευχαριστώ. Βέβαια έκανε και τα δικά του τώρα που θυμάμαι… διότι δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν έβλεπε να λασκάρει λιγάκι η δουλειά, την κοπανούσε απ’ την πίσω πόρτα και πήγαινε και μου μάζευε καβούρια στο λιμάνι… κάτι που του είχα απαγορεύσει από φόβο μην χτυπήσει. Που τον έχανες, που τον έβρισκες τον Ηλία… στα καβούρια! Τα νεύρα μου…
Το ντεκόρ της Ταβέρνας μας το φροντίζουμε κάθε χρόνο όλοι μαζί. Είναι το κλασικό ντεκόρ μιας ψαροταβέρνας… με τα δίκτυα, με τα αποξηραμένα χταπόδια, με τους αστερίες, με τα γαλανόλευκα χρώματα κ.τ.λ. Η αλήθεια είναι ότι σε κάνει και πεινάς όταν την βλέπεις.
Το λιμανάκι στο Φοινίκι με τα πεντακάθαρα και γαλάζια νερά του. Μ’ αρέσει το λιμανάκι μας. Σε ηρεμεί. Είναι ρομαντικό και απλό. Να σας πω την αλήθεια κάθε χειμώνα μου λείπει πάρα πολύ αυτό το λιμανάκι.
Εδώ έκανα και τα πρώτα μου μπάνια φέτος το καλοκαίρι. Στις αρχές δηλαδή που δεν είχε ακόμα πολύ δουλειά. Μετά όπως καταλαβαίνεται δεν προλάβαινα πια. Δεν με πειράζει όμως. Έτσι κι αλλιώς δεν μ’ αρέσει να μαυρίζω. Από το πρωί μέχρι το βράδυ είμαι με αντιηλιακές κρέμες...
Είναι τέλεια όταν βραδιάζει στο Φοινίκι. Τελικά δεν έχει αξία η ποσότητα στην ζωή μας, αλλά η ποιότητα. Η απλή ποιότητα. Αυτές οι εικόνες θα μας μείνουν στην ζωή. Όλα τα άλλα είναι απλά… φούσκες.
Ο βασιλικός της μαμάς μου. Ναι, είναι το αγαπημένο φυτό της. Όπου κι αν είμαστε, όπου κι αν σταθούμε, θα βρεις βασιλικό. Ελληνίδα, παραδοσιακή… δεν σας λέω εγώ; Δεν είναι όμως πολύ όμορφος ο βασιλικός μας;. Ξέρετε πόσο όμορφα μυρίζει; Ο βασιλικός ματιάζετε εύκολα. Λένε ότι αν μαραθεί, κάποιος τον μάτιασε. Λένε επίσης, ότι φέρνει και γούρι στα σπίτια. Όπως και να έχει, επειδή η «ασθένεια» είναι μεταδοτική… πλέον έχω κολλήσει την «νόσο» του βασιλικού. Λέτε να είμαι παραδοσιακή και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Γονίδια… τι να πω!!!
Το ντεκόρ συνεχίζεται βέβαια ακόμα και στα σκαλιά. Τα σκαλοπάτια τα διακοσμούν θαλάσσια σφουγγάρια, αποξηραμένοι αστακοί, αστερίες, κοχύλια κ.τ.λ. Τα σκαλοπάτια είναι το θαλάσσιο μουσείο της Ταβέρνας μας. Θα σας πω γιατί. Στην αρχή του καλοκαιριού όλα τα σκαλοπάτια τα φορτώνουμε με ανάλογες θαλάσσιες ομορφιές. Οι τουρίστες μετά, κατά την διάρκεια του καλοκαιριού τα φωτογραφίζουν και πάντα πέρνουν ορισμένα κομμάτια μαζί τους. Τέλος του καλοκαιριού μετά, δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα... κι έτσι μένουμε όλοι ευχαριστημένοι, διότι και οι τουρίστες παίρνουν το αναμνηστικό τους δωράκι κι εμείς μπορούμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια με την άνεσή μας.
Τώρα που το λέω αναρωτιέμαι: Ανέβηκε κανείς αυτά τα σκαλιά φέτος; Και αν ναι, πως τα κατάφερε; Ακροβατώντας; Πως πέρασε πάνω απ’ τα σφουγγάρια; Περίεργο. Θα το κάνω θέμα σε λίγο ;) … θέλω να μάθω…
Tι σκαλιά σας λέω τώρα και πράσινα άλογα και διακοσμίσεις. Αυτό κι αν είναι ντεκόρ φίλες μου και φίλοι μου…. πσσσσσσσσσσσσς!!! Αστακομακαρονάδα. Αυτή κι αν στολίζει την μύτη στην μυρωδιά, αυτή κι αν διακοσμεί το στομάχι στην πείνα και αυτή κι αν ομορφαίνει το στόμα στην νοστιμιά…μιάμ μιάμ!!! Το καλύτερο ντεκόρ… δεν συμφωνείτε; Παιδιά; Ξέρετε τι είναι να τα βλέπεις όλα αυτά, να πεινάς κι από την πολύ δουλειά να μην έχεις χρόνο να φας; Ξέρετε τι θα ήθελα εκείνη την στιγμή; Ή να ήμουν σαν τις γάτες μας και να ορμούσα απάνω στο τραπέζι και στα πιάτα των πελατών μου με το έτσι θέλω και να τα καταβρόχθιζα όλα ή όπως θα πήγαινα να σερβίρω τα πιάτα να την έκανα σαν τον γιό μου τον Ηλία από την πίσω πόρτα, να πήγαινα στο λιμανάκι που είδατε πριν και να την έκανα ταράτσα. Ας έτρωγα εγώ στο λιμανάκι και ας μάζευε μετά ο Ηλίας όχι μόνο καβούρια αλλά ολόκληρες φάλαινες… σας το ορκίζομαι, δεν θα του έλεγα τίποτα!!!
Να και πάλι η μια εκ των δυο «Μπουμπουλινών»… η μαμά μου η Ειρήνη. Απίστευτες αντοχές αυτή η γυναίκα. WORKMACHINE. Λέτε να πήρα κι από αυτά τα γονίδια της μάνας μου; Διότι εγώ με ξέρω WARMACHINE μέχρι σήμερα. Έτσι με κόβω. Ε! τι WORK τι WAR… το ίδιο κάνει. ίσως είμαι WORK-WARMACHINE… δηλαδή ΠΟΛΕΜΑΩ για την ΔΟΥΛΕΙΑ μου… χιχιχιχιχι!!! Πάντως MAKE WAR NO WORK δεν είμαι!!!
Το καίκι μας… ο «ΚΑΠΕΤΑΝ ΗΛΙΑΣ». Το καίκι φέρει το όνομα του μπαμπά μου του Ηλία. Αυτός είναι ο Καπετάνιος. Αυτός είναι που οργανώνει όλη την ψαριά. Σύμφωνα με μαρτυρίες Καρπαθιωτων ψαραδων είναι ο καλύτερος και πιο έμπειρος ψαράς κι αυτό διότι πάντα βγάζει τα μεγαλύτερα ψάρια. Πολλοί έχουν προσπαθήσει να τον αντιγράψουν… αλλά μάταια. Ο μπαμπάς μου ξέρει τα κόλπα. Είναι επαγγελματικό μυστικό. Δεύτερος Καπετάνιος είναι ο αδερφός μου ο Νίκος. Αυτός λογικά πρέπει να ξέρει τα μυστικά του μπαμπά μας και αύριο μεθαύριο θα αναλάβει ο ίδιος με την ανάλογη επιτυχία… του το εύχομαι ολόψυχα. Ε! όπως βλέπεται στην φωτογραφία, ο Ηλίας junior... πάντα πρώτη μούρη στο καβούρι… χα χα χα !!!
Έχουμε και έναν ναύτη: τον GAMAL απο Αίγυπτο. Στην εικόνα τακτοποιεί τα δίκτυα. Όλοι χρειάζονται για την καλή ψαριά. DREAM TEAM θα έλεγε κανείς.
Το καίκι είναι έτοιμο να σαλπάρει. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει κάποιος να υπενθυμίσει στον γιο μου, οτι πρέπει να σταματήσει να ποζάρει επιτέλους, να κατέβει απο το καίκι και να έρθει να βοηθήσει στο μαγαζί... Οι καθυστερήσεις στην αναχώρηση του καικιού μας, οταν ο Ηλίας έχει ορεξούλες, είναι χειρότερες και απο αυτές της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ.
Επιτέλους ο Ηλίας αποβιβάστηκε απο το καίκι... και επιτέλους είναι έτοιμο να βγει στα ανοιχτα και να κάνει την δουλειά του... άντε και καλή ψαριά παιδιά!!!
Τα εκκλησάκια στην Κάρπαθο είναι πάρα πολλά. Έτσι είναι κι αυτό του Αγ. Νικόλα στο Φοινίκι… προστάτη των ψαράδων μας. Πάντα σταματάω στο μεσημεριανό μου διάλυμα και ανάβω ένα κεράκι για τους αγαπημένους μου ανθρώπους και για την οικογένειά μου, αλλά και για όλον τον κόσμο. Αγαπάω την θρησκεία μας. Με ηρεμεί η εκκλησία. Έχω πίστη στον Θεό και το νοιώθω ότι κι Εκείνος με προστατεύει. Εύχομαι να προστατεύει όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα την γλυκιά μας Πατρίδα... την Ελλάδα.
Όταν κόψει λιγάκι η κίνηση στην Ταβέρνα μας, παίρνω το αυτοκίνητό μου, κάνω μια βολτούλα να ξελαμπικάρω και κάνω το τσιγαράκι μου μόνη μου. Παίρνω τα τηλέφωνά μου και απολαμβάνω στον λίγο χρόνο που έχω με την ηρεμία μου το καταπληκτικό Καρπαθιώτικο ηλιοβασίλεμα. Είναι κάθε φορά το ομορφότερο διαλειμμα μου. Είναι η καλύτερή μου ώρα... ξεκουράζομαι!!!
Να σας πω κάτι; Κάθε φορά που τερματίζει ένας κύκλος του χρόνου, ξεκινάει κάποιος άλλος. Όταν γυρνάω πίσω μου και συλλογίζομαι, θυμάμαι με πόση λύπη έπρεπε να αφήσω το blog μου τον Μάιο που μας πέρασε, προκειμένου να δουλέψω στην Ταβέρνα μας. Πραγματικά μου λείψατε. Τώρα πάλι που τελείωσε το καλοκαίρι, παρόλη την κούρασή μου, στενοχωριέμαι που τελειώνει η δουλειά για φέτος στο Φοινίκι. Καμία αλλαγή δεν είναι εύκολη. Πάντα πρέπει κάτι να αφήσεις πίσω σου για να πιάσεις κάτι άλλο που πριν ένα χρόνο πάλι αναγκάστηκες να αφήσεις πίσω... του κύκλου τα γυρίσματα. Έτσι είναι η ζωή. Πρέπει να ζήσουμε με αυτό που μας δίνει η ζωή. Όσο ζούμε πρέπει να αποδεχόμαστε κάποια πράγματα... καλώς ή κακώς. Ο πόνος και η χαρά, η ευτυχία και η δυστυχία, το δάκρυ και το χαμόγελο, η αντάμωση και ο αποχωρισμός, η αγάπη και το μίσος, η αγκαλιά και ο αποχαιρετισμός... είναι ανάμικτα φυσιολογικα αντικροουμενα ανθρώπινα συναισθήματα και πράξεις που βιώνουμε καθημερινά. Σημασία έχει, οτιδήποτε κάνει κανείς, να το κάνει με αγάπη και αφοσίωση και οτιδήποτε του συμβεί να το αποδέχεται.

Χαίρομαι, γιατί μετά από πολλές Σκέψεις, πολλά Ερωτήματα και πολλά Συναισθήματα μέσα σ' αυτό το καλοκαίρι, θα σας ξαναβρώ υγιείς, χαρούμενους και όπως πάντα δυναμικούς, διότι κακά τα ψέματα, για μένα, όλοι εδώ είμαστε μια οικογένεια.

Ανυπομονώ...

** Ένα μεγαλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που άλλαξε την ζωή μου,που ειναι πάντα διπλα μου και μου δείχνει την αγαπη του.Σε ευχαριστω που με πολυ αγαπη με βοηθησες για αυτην την αναρτηση . Μόνο εσυ θα μπορουσες να το κάνεις εξαλλου....γιατι εισαι ενα με μένα.

Σ'αγαπω πολυ.