ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ....

… Κι εκεί που κοιμόμουνα βαθιά και ονειροπαρμένα, μέσα στην ζεστή αγκαλιά του Σωκράτη μου… ξαφνικά ένας γλυκός και δροσερός ήχος ενόχλησε τα’ αφτιά μου… πλιτς… πλατς… πλιτς…πλατς… Τι είναι αυτό που ακούγεται έξω στο μπαλκόνι μου; Μήπως καμιά γάτα; Μήπως κανένας μικροσκοπικός πρωινός κλέφτης; Αμέσως άνοιξα κάγκελο τα μάτια μου και σκούντηξα το Σωκράτη ο οποίος ξυπνούσε, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να με ξεαγκαλιάσει σταδιακά από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

«Βρέχει»; τον ρώτησα. Αμέσως πετάχτηκε πάνω χωρίς δεύτερη κουβέντα και έτρεξε στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα της βεράντας. «ΝΑΙ» απάντησε ο Σωκράτης… «ψιχαλίζει Φωτεινή μου» μου φώναξε με χαρά. «Έλα να δεις ματάκια μου… επιτέλους βρέχει» μου φώναξε. Αμέσως έκανα ένα τρελό άλμα και μέσα σε μισό δευτερόλεπτο στεκόμουν κολλημένη στο τζάμι της μπαλκονόπορτας.

«Βρέχει Σωκράτη μου» του είπα κι εγώ συμφωνώντας μαζί του. Τι όμορφα που ήταν… γκρίζος ουρανός με φρέσκα συννεφάκια, με άπειρες σταγόνες βροχής να δροσερεύουν την ατμόσφαιρα… τα σπίτια στο χωριό είχαν γίνει μούσκεμα, τα πάντα ‘έμοιαζαν τόσο διαφορετικά. Από την ξηρασία του καλοκαιριού, στην φρεσκάδα του Φθινοπώρου.

«ΝΑΙ… χα χα χα» φώναξα από χαρά, μόλις συνειδητοποίησα ότι σήμερα θα γλίτωνα το πότισμα των λουλουδιών στην αυλή μας. Πάνω στην χαρά μας θυμήθηκα με αγωνία πως έξω στην απλώστρα κρεμόντουσαν τα καθαρά φρεσκοπλυμένα ρούχα για στέγνωμα… και αμέσως έστειλα τον Σωκράτη να με βοηθήσει να τα ξεκρεμάσουμε γρήγορα… πς πς πς πς … δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένοιωθα όταν ήρθα σε επαφή με τις πρώτες παγωμένες σταγόνες της βροχής.

Απίστευτα!!! Χαρά Θεού !!! Στην συνέχεια καθίσαμε με τον Σωκράτη και ήπιαμε το ζεστό καφεδάκι μας παρακολουθώντας έξω από το παράθυρο της κουζίνας την υπέροχη βροχή η οποία ολοένα και δυνάμωνε. Ευχαριστώ πολύ τον Θεό που μου έφερε το πρωτοβρόχι την ώρα που ξυπνούσα, για να μπορέσω να το δω!!! Ήταν ένα από τα ομορφότερα πρωινά τους τελευταίους μήνες.

Καλημέρα σας…