ΖΗΛΕΙΑ...

Προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «ζήλος» και σημαίνει ζέση της ψυχής και μεγάλη δραστηριότητα, που προέρχεται από την πίστη και την αφοσίωση .

Που σημαίνει, ότι κάτι πολύτιμο και «δικό μας» βρίσκεται σε κίνδυνο και πρέπει να πολεμήσουμε για τα κεκτημένα μας, για αυτό που μας ανήκει, ακόμα και στην περίπτωση που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι μας ανήκει.
Πολλές φορές το έχουμε βιώσει και έχουμε βρεθεί στη θέση αυτή, του ανθρώπου που προκαλεί ή υφίσταται το συγκεκριμένο συναίσθημα.

Παράλογη και παράξενη κατάσταση ή συνηθισμένο και ανθρώπινο συναίσθημα ;
Αναμφισβήτητα το παραπάνω ερώτημα έμμεσα ή άμεσα έχει απασχολήσει έστω και για λίγο την σκέψη μας. Η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Σίγμουντ Φρόυντ «η ζήλεια είναι μία από τις συναισθηματικές καταστάσεις, όπως η χαρά ή η λύπη και άλλες που μπορεί να περιγραφεί ως ομαλή» .
Το συναίσθημα της ζήλειας λοιπόν, είναι ένα συνηθισμένο και θα έλεγα καθόλου παράξενο συναίσθημα που διαθέτουμε όλοι μα όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, κοινωνική τάξη ή οικονομική κατάσταση.

Αυτό που κάνει την διαφορά στο να χαρακτηρίσει κάνεις την ζήλεια και την συγκεκριμένη κατάσταση, που ζει και βιώνει, είναι οι αντιδράσεις που μας προκαλεί. Οι αντιδράσεις αυτές μπορεί να κυμανθούν από μία απλή ερώτηση, νύξη του θέματος…, μέχρι ψυχοφθόρες και πολύωρες σκηνές τρελής ζηλοτυπίας, στις οποίες η αγάπη καταλαμβάνετε από την καταπίεση, τις απειλές!

Μετά παίρνουν θέση η καχυποψία και οι καβγάδες. Το αίσθημα της ζήλειας βέβαια δεν είναι πάντα τόσο άσχημο. Κάποιες φορές τέτοια συναισθήματα μας βοηθούν να ψάξουμε βαθύτερα μέσα μας και να εκτιμήσουμε έτσι καλύτερα την αξία του άλλου.

Μπορούμε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας και να βελτιώσουμε τα αδύναμα σημεία της προσωπικότητά μας. Η ζήλεια είναι ένα διφορούμενο συναίσθημα. Μπορεί να είναι ευεργετική και να μας βοηθήσει να κατακτήσουμε όλα αυτά που ζηλεύουμε με την καλή έννοια …
Δυστυχώς όμως μπορεί να είναι και κακοπροαίρετη, όταν αυτό το αίσθημα μας σπρώχνει σε καταστροφικές συμπεριφορές και πράξεις προς το αντικείμενο της ζήλειας μας.
Τα πάντα εξαρτώνται από το πώς θα την χειριστούμε. Από το πόσο ξέρουμε εμάς, τον εαυτό μας, τις δυνατότητες μας και βέβαια πόσο μπορούμε να ελέγξουμε την αντίδραση αυτή που μας προκαλεί – αυτόματα, μόλις την νιώσουμε - η ζήλεια!

Η ζήλεια δεν υπάρχει ούτε δημιουργείται από μόνη της. Αναπτύσσεται σε μία σχέσης αγάπης για τα πρόσωπα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας. Όσο πιο πολύ δενόμαστε με το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, τόσο πιο μεγάλη είναι και η μερικές φορές ανεξέλεγκτη πιθανότητα να νιώσουμε την ζήλεια
Παθιαζόμαστε με το καθετί μας θυμίζει το πρόσωπο.

Δενόμαστε και αγαπάμε το τραγούδι «μας», την ταινία «μας», το μαγαζί «μας». Μιλάμε για το αγόρι « μας», το κοριτσάκι «μας», αναζητούμε και δημιουργούμε όλο και περισσότερους συνδετικούς δεσμούς, ώστε να φτιάξουμε γερή σχέση.

Στην προσπάθεια που κάνουμε για να κατακτήσουμε το άλλο μας «μισό» , όταν παρατηρήσουμε ότι κάτι καινούριο μπαίνει στην ζωή του, που νιώθουμε ότι μας απειλεί και πάει να μας πάρει κάτι που «έχουμε στην κατοχή μας», ξεσπούν τα συμπτώματα της ζήλειας .

Η ζήλεια αυτή, μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος αντιμετώπισης είναι η επιθετικότητα. Γινόμαστε κυνικοί, απότομοι και απόμακροι.

Άλλοι πάλι ακολουθούν τον δρόμο της απομόνωσης : Κλίνονται στον εαυτό τους και φροντίζουν να την κρύψουν τόσο καλά που φαίνεται σαν να μην υπάρχει.

Υπάρχει όμως και η κατηγορία των ανθρώπων, που θέλουν να εκδικηθούν κι ενεργούν απρόβλεπτα και βίαια.

Η ζήλεια μπορεί να γίνει καταστροφική για τον εαυτό μας και τις σχέσεις. Η ανασφάλεια που μας κυριεύει, μας μετατρέπει σε τέρατα που με σπασμωδικές συμπεριφορές, μπορούμε να προκαλέσουμε αλλοπρόσαλλες καταστάσεις ..
Η λύση βέβαια, βρίσκεται μέσα μας.
Η επανάκτηση της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού μας, μπορεί να εξομαλύνει την κατάσταση. Η ζήλεια απαιτεί στροφή στον εαυτό μας. Η επανεξέταση και η συνειδητοποίηση των αναγκών μας, μπορεί να μας βοηθήσει. Η πίστη και η αφοσίωση, είναι δύο παράγοντες που μπορούν να ελαττώσουν την ζήλεια.

Αν όμως το «μωρό» μας ή ο φίλος μας θέλει να φύγει…, ακόμα και αν υπήρξε πραγματικά δικός μας, δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε με το ζόρι.

Τίποτα δεν ζει αιώνια και πόσο μάλλον σε καθεστώς πίεσης . Όλη η αλήθεια είναι στη φράση που περιγράφει ότι η πραγματική αγάπη είναι εκείνη που αν την αφήσεις ελεύθερη, θα γυρίσει πίσω σε σένα «Αν είναι να έρθει θε’ να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει».

Δεν χρειάζεται φυσικά να φοβόμαστε την ζήλεια. Είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα όπως η χαρά, η λύπη ή ο θυμός. Αυτό που πρέπει μόνο να προσέξουμε, είναι το πως θα το χειριστούμε…

Αν δηλαδή θα επιτρέψουμε να δράσει θετικά, κάνοντάς μας καλύτερους ή αντίθετα αν ανήμποροι να ελέγξουμε τις αδυναμίες μας, γίνουμε οι καταστροφείς της σχέσης από φοβίες του μυαλού μας …

Άλλωστε, όλα μέσα από το μυαλό μας δημιουργούνται, μην ξεχνάτε ότι απλά είναι ένα συναίσθημα.